Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Στην KOMOTHNH η Φιλαδελφία

Φιλαδελφία=ΣυνΕργασία
Οι πολίτες με την ιδιότητα του καταναλωτή, την μακροβιότερη ιδιότητα μας, μπορούμε να συμβάλουμε στην τοπική οικονομία και εξωστρέφεια, κατευθύνοντας την τοπική παραγωγή.
Κυριότερη παράμετρος αυτής της δυνατότητας είναι ο συνεργατισμός.
Στην KOMOTHNH η Φιλαδελφία  από το 2011 αδιαλείπτως διοργανώνει ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ, ΣΥΝΕΔΡΙΑ, ΕΚΘΕΣΕΙΣ, ΗΜΕΡΙΔΕΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΥ, ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, προκαλεί αφορμές-συναντήσεις ΠΡΟΣΩΠΩΝ, δημιουργώντας-υποστηρίζοντας "ΟΜΑΔΕΣ ΣυνΕργασίας & ΕπιΧειρηματικότητας", έμπρακτα αναδεικνύει το πώς η ΤΟΠΙΚΗ γαστρονομία (νοικοκυριό=συμπαραγωγός), μπορεί να αποτελέσει εργαλείο για τη διεκδίκηση πολιτισμικών ταυτοτήτων, καθώς και προνομιακό σχέδιο τοπικής ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ για την αντιπαράθεση με την τρέχουσα τάση της παγκοσμιοποίησης-ισοπέδωσης-ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Ομαδικές ΠΡΟπαραγγελίες, αγορές, προδιαγραφές ποιότητας, εκπαίδευση στην κοστολόγηση, την εποχικότητα, την αποθήκευση και συσκευασία διαπραγμάτευση, την δικτύωση, την διανομή, ΔΙΚΑΙΕΣ συναλλαγές, ΠΡΟσυνεργατικές δραστηριότητες Αλληλεγγύης, 6 συνεργατικοί λαχανόκηποι Σπάρτακου-Πελίτι (200 οικογένειες), παραδοσιακή γαστρονομία, σεβασμός στους πόρους, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ-ΕΠΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΊΗΣΗ προϊόντων-απορριμμάτων του νοικοκυριού, οικοτεχνία, οικοαυτάρκεια, εκθέσεις ΤΟΠΙΚΩΝ παραγωγών-δημιουργών, εκπαίδευση συμπολιτών μας, τουριστών-επισκεπτών στην τοπικότητα (παραγωγή, οικονομία, κοινωνία, παράδοση, πολιτισμός, πόροι), αλληλεγγύη-ενεργοποίηση άπορων-αποκλεισμένων συμπολιτών μας-οικογενειών.
Κάτι αλλάζει στην ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ υποστήριξη της δημιουργίας-παραγωγής πραγματικού ΠΛΟΥΤΟΥ στον ΤΟΠΟ μας. 

Στη Θεσσαλονίκη μια μικρή ομάδα καταναλωτών ιδρύσαμε τον Κοινωνικό Καταναλωτικό Συνεταιρισμό biosCOOP, μέσα από τον οποίο κάνουν την παρέμβασή μας και φέρνουμε κοντά τον καταναλωτή με τον τοπικό παραγωγό.

Στην ΞΑΝΘΗ, ΠΡΟπαραγγελίες με την Κίνηση Ενεργών Πολιτών Ξάνθης και Ομάδα Δράσης Ξάνθης ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ,, ενώ ετοιμάζουμε το "ΜΑΖΙ" αστικό κοινωνικό συνεργατικό ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ.

Στον ΕΒΡΟ :
- Ίδρυση Συνεταιρισμού - Ομάδας Παραγωγών "Θρακών Αμνός"  το 2012 από αιγοπροβατοτρόφους και σήμερα αριθμεί περίπου 180 μέλη, ενώ ετοιμάζεται να επεκτείνει τα γεωγραφικά όρια δράσης (Ροδόπη, Ξάνθη). Στόχος είναι η καλύτερη εμπορία των παραγόμενων αγαθών των μελών, κύρια γάλα και κρέας, προσέχοντας ιδιαίτερα την ποιότητα, την ενημέρωση, και την προσπάθεια για επίλυση των προβλημάτων των μελών του, ενώ παράλληλα θα συμμετέχει  σε πρωτοβουλίες που αφορούν τον κτηνοτροφικό κλάδο της χώρας.
Τελικός στόχος του Συνεταιρισμού «ΘΡΑΚΩΝ ΑΜΝΟΣ» είναι η πλήρης οργάνωση-διαχείριση των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων των μελών του Συνεταιρισμού, με απαλλαγή του κτηνοτρόφου από τις απαράδεκτα πολύπλοκες και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες και υπηρεσιακές υποχρεώσεις.
- φτιάξαμε το  2013, αστικό, προμηθευτικό (καταναλωτικό) συνεταιρισμό περιορισμένης ευθύνης με την επωνυμία «Συνεταιρισμός Υπαλλήλων Κρατικών Νοσοκομείων Έβρου» (Σ.Υ.Κ.Ν.Ε.Π.Ε.) . Αναπτύσσει κάθε προβλεπόμενη και απαραίτητη εμπορικά και φορολογικά μεσολαβητική οικονομική δραστηριότητα, προμήθειας, επεξεργασίας, διανομής, διάθεσης, εξαγωγής και μεταποίησης των προϊόντων των διαφόρων παραγωγικών κοινοτήτων, συνεταιρισμών και γενικά συλλογικοτήτων ή παραγωγών, οικοτεχνών, βιοτεχνών και γενικά δημιουργών, αντρών και γυναικών.

Βασική πηγή ενδογενούς χρηματοδότησης των τοπικών ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ  θα μπορούσε να αποτελέσει η εγκατάσταση Τοπικής Εφοδιαστικής Αλυσίδας, ώστε τα τοπικώς παραγόμενα προϊόντα, να επεξεργάζονται τοπικά, με τις παραδοσιακές πρακτικές (πολιτισμός) και να καταναλώνονται τοπικά (κάτοικοι και επισκέπτες), δίνοντας την δυνατότητα αυτάρκειας στις τοπικές κοινωνίες και αύξησης της απασχόλησης.
Κυρίως όμως καθιστώντας τις τοπικές ΔΥΝΑΜΕΙΣ-ΠΡΟΣΩΠΑ ικανές, να συνεργασθούν να ενεργοποιηθούν, για τοπική ανάλυση, σχεδιασμό, ανάδειξη, μεθόδευση,  να ενεργοποιήσουν, τις διοικήσεις ΜΑΖΙ, για τοπική υλοποίηση, προβολή.
Η πυραμιδική παγκοσμιοποιημένη πυραμίδα της Εφοδιαστικής Αγροδιατροφικής Αλυσίδας έχει κόστος 5 έως 8 φορές την τιμή παραγωγού.
Αυτά τα 400-700% μπορούν να αποτελέσουν επαρκή βάση της Τοπικής ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.

Φιλαδελφία=ΣυνΕργασία,
Ο πραγματικός πλούτος παράγεται κυρίως στον πρωτογενή τομέα με την σύνθεση από τα οικονομικά «τίποτα», όπως είναι η χρήση του ήλιου, του αέρα, του νερού και του εδάφους, «κάτι».
Ίσως μικρού σε οικονομική αξία, ΑΛΛΑ «ΚΑΤΙ».
Όλοι οι υπόλοιποι επαγγελματίες διοικούν αυτό το κάτι, το μεταφέρουν, εκπαιδεύουν, προσθέτουν, αλλά το «ΚΑΤΙ» πρωτογενώς το παράγουν οι «παραγωγοί πλούτου», κυρίως οι αγρότες.

Αναδεικνύουμε συνεχώς ΤΡΟΠΟΥΣ,  ΕΜΠΡΑΚΤΑ να
- Α Γ Α Π Α Μ Ε,
- ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΣΤΟΛΟΓΗΣΗ, αγορές, προδιαγραφές ποιότητας, την αποθήκευση και συσκευασία διαπραγμάτευση, την δικτύωση, την διανομή, με ΠΡΟσυνεργατική δραστηριότητα,
- ΕΝΘΑΡΡΎΝΟΥΜΕ και παροτρύνουμε σε προοπτική συνεργασία,
τους λίγους παραγωγούς ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ πραγματικού πλούτου στην Ελλάδα και ΕΝΕΡΓΩΝΤΑΣ, βλέπουμε την επίσημη πολιτεία να μην έχει κάποιο σχέδιο για την αξιοποίηση αυτού του πραγματικού πλούτου, αντιθέτως να βάζει τρικλοποδιές σ΄ αυτούς και σ΄ εμάς.

Φιλαδελφία=ΣυνΕργασία

Σ Υ Ν Ε Ρ Γ Α Ζ Ο Μ Α Σ Τ Ε,
οι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ, παραγωγοί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ πλούτου, με ΤΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ.

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ :
σε τοπικό επίπεδο ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ συνθήκες ενδογενούς τοπικής ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, όπου ο ορισμός της τοπικής ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ προσδιορίζεται από τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΌΤΗΤΑ, τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΊΑ, την εξωστρέφεια, την αγαπητική, συμφιλιωτική ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ, την ευτυχία-ευημερία των ανθρώπων που κατοικούν στον τόπο.
Ο καινούργιος κόσμος της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της άμεσης δημοκρατίας είναι ήδη παρών.
Κατανοούμε την αμηχανία κάποιων απέναντι στις κοινωνικές δομές αλληλεγγύης, που οι πολίτες δημιουργούν με άμεση δημοκρατία και αυτοοργάνωση.
Καλωσορίζουμε όσους εκδηλώνουν ενδιαφέρον, μας ρωτούν, στηρίζουν έμπρακτα τις ενέργειές μας.

Φιλαδελφία=ΣυνΕργασία
 

ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,
ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ




Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ :
  • ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,
  • ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
  • ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ! ! !
H κοινωνική συνοχή αφορά τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων ή μεταξύ των ομάδων σε μια κοινωνία.
Είναι η ποιότητα των σχέσεων.
Κοινωνική συνοχή σημαίνει, πώς αντιλαμβάνομαι τον άλλον, πώς συνδέομαι με τον άλλον, πώς μοιράζομαι τα βιώματά μου μαζί του.

Όταν υπάρχει ο φόβος και όταν συμβαίνουν μια σειρά από αρνητικά γεγονότα στην κοινωνία, αυτή η συνοχή διαταράσσεται.
Και ποια ήταν αυτά τα γεγονότα;
Δεν ήταν μόνο οι επιπτώσεις της κρίσης.
Ήταν περισσότερο η διαχείριση αυτών των επιπτώσεων.
Ήταν η γενική πολιτική λιτότητας που επιλέχθηκε και κυρίως η πολιτική των περικοπών ειδικά για τις κοινωνικές δαπάνες.
Με άλλα λόγια το δίχτυ κοινωνικής προστασίας άρχισε να σπάει.

Σε αυτούς τους προσωπικούς φόβους που έχουμε πλέον όλοι οι εργαζόμενοι, την αγωνία της επιβίωσης και το φόβο απώλειας της εργασίας και της οικονομικής θέσης, προστίθεται και ο φόβος απώλειας της αξιοπρέπειας.
Γιατί η δουλειά μας σχετίζεται με την αξιοπρέπειά μας.
Όταν χάνω τη δουλειά μου, πλήττεται και η ταυτότητά μου. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να μπορέσω να κρατηθώ.
Και πολλές φορές αυτός ο φόβος της οικονομικής και κοινωνικής θέσης, μπορεί να συνδέεται και με το φόβο της κατάρρευσης.
Άρα ο φόβος είναι γενικός και μας αφορά όλους, είτε γιατί ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης είτε γιατί νιώθουμε την απειλή ότι, σύντομα, αυτό που βλέπουμε γύρω μας θα το ζήσουμε και εμείς.

Τα τελευταία χρόνια, από το 2007, αρχίσαμε να βλέπουμε τους τζίρους να πέφτουν, φίλους και γνωστούς κάτω από μεγάλη πίεση, επειδή έχαναν τη δουλειά τους ή το εισόδημά τους μετά τις απανωτές μειώσεις μισθών.
Βλέπαμε ανθρώπους να αγωνίζονται και να αγωνιούν για το πώς θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ή σε πολύ βασικές ανάγκες, πρωταρχικές για την επιβίωσή τους.
Βλέπαμε  τους ίδιους ανθρώπους που μας είχαν οδηγήσει στην κρίση να εμφανίζονται ως σωτήρες, ανθρώπους που ξεκοκαλίζανε την κρατική οικονομία να ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΝ, όπως και τους μηχανισμούς κατασκευής ενόχων και ενοχών, εργαλεία πολιτικού φόβου που πλήττουν την κοινωνική συνοχή, τους ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ ανενόχλητους και στο απυρόβλητο, να υποβάλλουν και να επιβάλλουν νομοσχέδια, διατάγματα, να λειτουργούν ως καρτέλ απέναντι σε κάθε εξορθολογισμό.

Βλέπαμε τα στοιχεία για τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική και σωματική υγεία αλλά και τα ποσοστά αύξησης των αυτοκτονιών, της φτώχειας και της αδυναμίας των ενηλίκων για αξιοπρεπή διαβίωση, όπως και των εγκαταλελειμμένων παιδιών από τις οικογένειες που πλέον δεν είναι σε θέση να τα αναθρέψουν.

Επιπλέον, όλο αυτό το διάστημα, βλέπαμε σε πολλούς ανθρώπους να αναδύονται και οι φόβοι απέναντι στους άλλους.
Περιστατικά επιθετικότητας ή βίας απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικούς, ξένους ή πιο αδύναμους κοινωνικά και προσωπικά, από πολίτες οι οποίοι, αδυνατώντας να επεξεργαστούν αυτό που συμβαίνει, εκδήλωναν με βίαιο τρόπο την επιθετικότητά τους.
Αυτή είναι η περίπτωση των ρατσιστικών επιθέσεων που εκδηλώθηκαν όλο αυτό το διάστημα.
Έτσι τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία συνδιαλεγόμαστε με τους φόβους.
Φόβους προσωπικούς, συλλογικούς φόβους και πολιτικούς.
Πολιτικούς φόβους, μάλιστα, που κατασκευάζονται  συστηματικά  τα τελευταία χρόνια, καθώς η άσκηση της πολιτικής δομείται γύρω από την «παραγωγή» φόβων και την «προστασία» από αυτούς.
Για παράδειγμα ο φόβος της χρεωκοπίας, ο φόβος της πείνας, ο φόβος για τους ξένους, ο φόβος για τους οροθετικούς, ο φόβος για τους εξαρτημένους από ναρκωτικά.
Οι πολιτικοί έχουν μεταμορφωθεί σε διαχειριστές φόβων, κατασκευασμένων ή υπαρκτών και ανύπαρκτων.
Νιώθαμε ότι μετά την πρώτη ανάλυση που οδήγησε στο ότι η κρίση είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, και τα περισσότερο ορατά της αποτελέσματα ήταν η απαξίωση της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ, η ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ, η ΔΙΑΦΘΟΡΑ, έπρεπε να ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΜΕ, κοινοτικά, κοινωνικά, συλλογικά, τοπικα (ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΠΕΡΠΑΤΩ, ΕΝΟΡΙΑ, ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΠΠΑ, ΒΙΟΣ COOP, ILO, ICA, Φιλαδελφία, Τ.Ο.Ρ.ΑλλάΖΩ), συνεργατικά, αλληλέγγυα.

Δεν επιλέξαμε να ΑΔΡΑΝΗΣΟΥΜΕ,  να σιωπήσουμε, γιατί με τη σιωπή αυτή η κατάσταση μας βάραινε ακόμη περισσότερο, ενώ οικοδομούμε προσεκτικά και με σύστημα, τα αποτελέσματα μετά την "ΑΛΛΑΓΗ" μας.

Το δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό κράτος.
Τα επιδόματα όπου μπορεί να στηριχτεί κάποιος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, η εξασφάλιση  στέγης και τροφής, η πρόσβαση στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική φροντίδα κ.λπ. 
Ενώ λοιπόν υπάρχει ανεργία και οι ανάγκες των πολιτών αυξάνονται, ταυτόχρονα καταρρέει και το κοινωνικό κράτος.
Επίσης μεγάλο πλήγμα δέχτηκαν οι εργαζόμενοι μέσα από τις αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. 
Στο  όνομα της κρίσης ο καθένας έγινε έρμαιο ατομικών συμβάσεων και συμφωνιών.

Δεν είναι μόνο οι ορατές και μετρήσιμες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην κοινωνία –που είναι ούτως ή άλλως οδυνηρές σε πολλούς τομείς, στην ψυχική και σωματική υγεία, στη διατροφή, στη στέγαση, κ.λπ. 
Αυτό που κυριαρχεί και διαποτίζει την ελληνική κοινωνία είναι η αίσθηση του φόβου, της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με το θυμό και τον φόβο για τους Άλλους, οδηγεί στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.
Σε αυτές τις συνθήκες, ωστόσο, εμφανίζονται κάποιοι να επιδιώκουν μια ψεύτικη συνοχή μέσα στην κοινωνία, επινοώντας αποδιοπομπαίους τράγους.

ΣΗΜΕΡΑ έχουμε δύο φόβους:

Έναν φόβο που έρχεται απ’ έξω και είναι ο φόβος των αγορών, δηλαδή οι απρόσωπες αλλά και υπαρκτές αγορές, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε χρεωκοπία.

Και έχουμε και «κινδύνους» που έρχονται από το εσωτερικό, προσωποποιούνται και συνδέονται με ανθρώπους όπως είπαμε άστεγους, μετανάστες, άρρωστους ψυχικά ή σωματικά, οροθετικούς, και γενικά ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που συνθέτουν την ζωή τους.

Επιπλέον έχουμε έναν συλλογικό φόβο που προέρχεται από την Κατοχή, που είναι η πείνα, και είναι καταγεγραμμένος σε αυτό που λέμε συλλογική μνήμη.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται μην τους συμβεί κάτι τέτοιο.

Όταν έχουμε εικόνες από ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, που κάνουν ουρές στα συσσίτια, που κοιμούνται σε παγκάκια και πεζοδρόμια, ενώ  συγχρόνως πολλαπλασιάζονται τα ενεχυροδανειστήρια, έρχονται στην επιφάνεια εικόνες της Κατοχής.

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται.
Και εκείνοι που τώρα είναι κλεισμένοι και άπραγοι στα σπίτια τους γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μοιάζουν με τους ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους την περίοδο της Κατοχής γιατί φοβόντουσαν μην σκοτωθούν.
Στην Κατοχή, όμως, αυτοί που έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμπαιναν στην Αντίσταση, είχαν χαμηλότερα επίπεδα φόβου από εκείνους που κλείνονταν και δεν συμμετείχαν σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή τους.

Τι τους κρατούσε και τους έδινε δύναμη;
Η αλληλεγγύη.
Το ότι πολεμούσαν για ένα σκοπό.
Εδώ, σήμερα, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια περιορισμό της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης και αύξηση της αβεβαιότητας και του φόβου.
Αυτό μπορεί κυρίως να σχετίζεται με τα απανωτά χτυπήματα που έχουν δεχτεί οι άνθρωποι.

Μετά από αυτά τα απανωτά σοκ, με τις στρατιές ανέργων που δημιουργήθηκαν μέσα σε 5 χρόνια –από το 7,7%  που ήταν η ανεργία το 2008 στο 27% το 2014.
Με ένα εκατομμύριο ανέργους και 6,3 εκατομμύρια στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας, πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;
Επειδή δεν υπάρχει διέξοδος, ή φαίνεται να μην υπάρχει διέξοδος, και οι άνθρωποι νιώθουν απομονωμένοι, έχουν φτάσει στο σημείο να δέχονται άκριτα αυτά τους λέει ο θύτης!

Μοιάζει λίγο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Δηλαδή, με την κατάσταση όπου  ένας απαγωγέας απομονώνει κάποιον/α για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κακοποιώντας τον και στερώντας του την ελευθερία του. 
Μετά από καιρό  με ό,τι και να δώσει στον όμηρο, που του το έχει ήδη στερήσει, τον κάνει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη.
Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, μετά από τόσα χρόνια, τα ψίχουλα που μας προσφέρουν να τα εισπράττουμε ως μεγάλη προσφορά των θυτών.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μπορέσουμε να βγούμε έξω, να μην μένουμε παθητικοί αποδέκτες της πληροφόρησης που σερβίρεται από την τηλεόραση, δέσμιοι της άποψης ότι δεν υπάρχει λύση, διότι ακόμα κι όταν φαίνεται ότι δεν υπάρχει λύση θα πρέπει να κινητοποιηθούμε και να την ανακαλύψουμε.
Λύση σίγουρα υπάρχει και δεν πρέπει να αφηνόμαστε ή να «αποκοιμιόμαστε», γιατί, μην ξεχνάμε, πολλές φορές τα μέτρα περνιούνται όταν εμείς «κοιμόμαστε» ή όταν κοιτάζουμε κάπου αλλού.
Χρειάζεται να έχουμε μία θετική στάση απέναντι στα πράγματα.

Μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας αυτής της χώρας, που μας βάζει να αναλογιστούμε ΠΟΣΟΙ και ΠΟΙΟΙ, ΠΟΣΟ και ΠΩΣ, ευθυνόμαστε και πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση.

Εργαζόμενοι με προσόντα που έκαναν καλά τη δουλειά τους βρέθηκαν χωρίς δουλειά.
Την  ίδια στιγμή αναπαράγονται στερεότυπα που λένε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ενώ από έρευνες έχει γίνει γνωστό ότι οι Έλληνες είναι από τους πιο παραγωγικούς λαούς στον ιδιωτικό τομέα και εργάζονται περισσότερο και από τους Γερμανούς!

Ας ξεχωρίσουμε ΠΟΣΟΙ και ΠΟΙΟΙ, ΠΟΣΟ και ΠΩΣ, ευθυνόμαστε γι’ αυτήν την κατάσταση.
Εκείνοι που κερδοσκοπούσαν και πριν από την κρίση συνεχίζουν να κερδίζουν και μέσα στην κρίση.
Η διαφορά είναι ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει βρεθεί στο στόχαστρο, έχει βρεθεί σε μία κατάσταση μόνιμου και αυξανόμενου φόβου, που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί από εμάς τους ίδιους, και όχι με λύσεις που θα έρθουν από επάνω.

Η σωτηρία δεν μπορεί να έρθει από τα πάνω.
Μπορεί να έρθει από μικρές συλλογικότητες, από μικρές ή μεγάλες προσπάθειες, από συλλογική δράση και κοινωνική αλληλεγγύη.
Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.


Κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία δεν είναι φιλανθρωπία.
Η φιλανθρωπία βασίζεται στον οίκτο,  σε μια άνιση σχέση ανάμεσα στον δυνατό, τον ισχυρό που προσφέρει βοήθεια και  στον αδύναμο που την εισπράττει.
Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι μια ισότιμη σχέση, και σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Είμαι αλληλέγγυος, σημαίνει ότι δεν ψάχνω να βρω δουλειά για τον εαυτό μου εις βάρος κάποιου άλλου, αλλά  ότι προσπαθώ μαζί με τους άλλους να κάνουμε κάτι καλύτερο για όλους.
Αυτό είναι ένα από τα νέα και θετικά στοιχεία που μπορεί να φέρει η κρίση.

Σ Υ Ν Η Γ Ο Ρ Ι Α
Συνηγορία, δηλαδή η προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, διότι βλέπουμε σήμερα να παραβιάζονται πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματα και χρειάζεται να σκεφτούμε ποιος είναι ο ρόλος μας στην προάσπιση των δικαιωμάτων και ιδίως των ομάδων που είναι οι πιο αδύναμες;
Πώς μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους και όχι απέναντί τους στοχοποιώντας τους.

Ταυτόχρονα προτείνουμε συγκεκριμένο μοντέλο ως λύση.

Σ Υ Ν Ε Ρ Γ Α Σ Ι Α - ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η  διερεύνηση των αιτιών, η κριτική ανάλυση αυτού που συμβαίνει, η αυτοεπίγνωση, ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ μαχητική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα.
ΕπιΧειρώ σημαίνει ΕΝΕΡΓΩ με ΣΚΟΠΟ, δεν γκρινιάζω, δεν αποκοιμιέμαι, φιλήδονα, αυτάρεσκα, φοβικά.
Ο σχεδιασμός, η ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ, η ΠΡΟΒΟΛΗ, η ΔΡΑΣΗ. επιχειρηματικότητα, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι έννοιες που χρειάζεται να τις κάνουμε ΠΡΑΞΗ, όσο αδύναμοι κι αν αισθανόμαστε.
  • ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,
  • ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
  • ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ

  • Απέναντί μας :
    Ο κρυπτοΦασισμός, μας χτυπάει τη πλάτη με αβροφροσύνη, υποσκάπτοντας κάθε μας ενέργεια.
    Οι βολεμένοι, παρακολουθούν εκ του μακρόθεν διαδίδοντας ανυπόστατες φήμες.
    Τα φίδια, που πλησιάζουν ιδιότροπα προσπαθώντας να επιβάλλουν τους ρυθμούς τους και να αλλοιώσουν το μήνυμα, να ακυρώσουν στρατηγική και υλοποίηση.
    Η κατάθλιψη, η απραξία, περιμένει να ξυπνήσει ο "μαρμαρωμένος βασιλιάς" φοβικά, και αυτάρεσκα, ελπίζοντας να ρεφάρει από την γενική εξαθλίωση, διαστρεβλώνοντας δράσεις, επιτεύγματα, καλύπτοντας την ΕΛΠΙΔΑ με το δακρύβρεχτο μυξωμένο μαντήλι της.
    Η εκπαιδευμένη ΑΠΟΓΝΩΣΗ, νωθρή, απογοητευμένη, αφήνεται και αυτοκτονεί, απαξιώνοντας τις δυνάμεις της, αποξενωμένη περιθωριακή και μοναχική, στο μαγικό αυλό των ΚΑΤΑΣΤΟΛΑΡΙΩΝ ειδικών "χαριτωμένων".

    Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή να γυρίζουμε στον 18ο και στον 19ο αιώνα, κυρίως στον τομέα της κοινωνικής φροντίδας.
    Κλείνουν, δηλαδή, για παράδειγμα τα δημόσια ψυχιατρεία, που μπορεί να θεωρούνται από κάποιους το όνειδος για την Ελλάδα.
    Από την άλλη κατηγορούνται οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που ασχολούνται με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση ως διεφθαρμένες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
    Έτσι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη βρίσκονται στο κενό.
    Βλέπουμε ότι ενώ οξύνονται τα προβλήματα, αυξάνονται οι επιχειρήσεις – σκούπα, και πλήθος ανθρώπων οδηγείται στα κέντρα κράτησης.
    Αυτό τι μας θυμίζει;
    Μας θυμίζει τα άσυλα του 18ου και του 19ου αιώνα, όπου είχαν μικροπαραβάτες, ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας κ.λπ.
    Όταν καταργούνται οι δομές της κοινωνικής φροντίδας και οι άνθρωποι που τις έχουν ανάγκη στοιβάζονται σε χωματερές πάμε δύο αιώνες πίσω.

    Υπάρχει μία φράση στο βιβλίο του Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών», που λέει ότι «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι», ότι ο καθένας μας δηλαδή είναι ο δήμιος του άλλου.
    Αυτό ακριβώς είναι που επιχειρούν να μας κάνουν να πιστέψουμε.

    Η εγκαθίδρυση του φόβου, ώθησε τους αμήχανους ανθρώπους ΑΠΕΝΑΝΤΙ.
    Αντί να αγαπάμε, να αξιοποιούμε, να αξιώνουμε,  να ρωτάμε, να φιλοξενούμε, να συναναστρεφόμαστε, να σχεδιάζουμε, να συνεισφέρουμε, να ενεργούμε, να απολαμβάνουμε, να πλουτίζουμε,
    ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ, συγκρίνουμε, απορρίπτουμε, κινδυνολογούμε, μπουρδολογούμε, τρέχουμε και αποθηκεύουμε ώστε να έχουμε για το αβέβαιο πια μέλλον.
    Αυτός είναι ο φόβος.
    Να ταξιδεύει η ΣΚΕΨΗ, να ψάχνει στο μέλλον, και να καταλήγει να βασανίζεται για πιθανούς κινδύνους που ΘΑ προκύψουν, τους οποίους γιγαντώνει, δημιουργώντας …φαντάσματα που στοιχειώνουν τον σχεδιασμό, την προοπτική!
    Αναλύει-τεμαχίζει-φιλτράρει το ΛΟΓΟ, καθηλώνει τη ΔΡΑΣΗ, ενοχοποιεί τη ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ.

    Η κρίση και ο φόβος που μοιάζουν με σκοτάδι έχουν έναν εχθρό, την Ε Λ Π Ι Δ Α.
    Άρα αυτό που χρειάζεται να αναζητήσουμε είναι την ελπίδα.
    Να ενεργήσουμε ΑΜΕΣΑ και συλλογικά για ένα καλύτερο μέλλον, και για μας και για τους νέους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή είναι κι αυτοί τα θύματα της κατάστασης.

    Την ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία με τις αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις οποίες τις θεωρούμε βασικές για τη λειτουργικότητα και τη συνοχή μιας κοινωνίας.
    Κάποιος μπορεί να δει την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή, την ενότητα, αυτό το νιάξιμο στις σχέσεις που μπορεί όμως να διαρραγεί, και η ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ έχει γίνει από ανθρώπους που σήμερα μπορεί να θεωρούνται παρίες ή σκουπίδια της κοινωνίας, ή επιτυχημένοι, συχνά ανόμοιοι, και ωστόσο συνεισφέρουν το διαφορετικό και  δημιουργούν κάτι όμορφο και αισιόδοξο όταν ενωθούν.

    Φιλαδελφία=ΣυνΕργασία
    ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ με ΘΕΣΗ
  • ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,
  • ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
  • ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ


  • Πηγή έμπνευσης :
    η συνέντευξη του Αναπληρωτή Καθηγητή στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Χαράλαμπου Πουλόπουλου, που μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την κρίση, τον φόβο και τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, με αφορμή το νέο του βιβλίο,
    "Κρίση, φόβος και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής"



    Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

    Ο Sam Chekwas στο ΠΥΓΜΗ.gr: «Αν χαθεί η Ελλάδα, χαθήκαμε όλοι»


    Η συνέντευξη του έμπρακτα φιλέλληνα, Νιγηριανού συγγραφέα και εκδότη ελληνικών βιβλίων στην Νέα Υόρκη στον Κίμωνα Γεωργακάκη με πολλά μηνύματα σε σχέση με τον Ελληνισμό του σήμερα…


    Την Τρίτη 4. Νοεμβρίου βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» στην Αθήνα, προκειμένου να συναντήσω τον Sam Chekwas, Νιγηριανό εκδότη και συγγραφέα, ο οποίος θαυμάζει και διδάσκει Ελληνισμό κόντρα στο ρεύμα της εποχής που επιχειρεί δίχως αποτέλεσμα να τον απαξιώσει. Διατηρεί το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο στην Νέα Υόρκη, το οποίο αναβαθμίστηκε σε εκδοτικό οίκο «Seaburn Publishing Group», ώστε να μυήσει τους Αμερικανούς στην ελληνική γλώσσα και παιδεία.

    Αλλά και στην πατρίδα του την Νιγηρία επιδιώκει να μεταλαμπαδεύσει στους νέους εκεί το φως του Ελληνισμού, όπως το ονομάζει, προκειμένου να αποκτήσουν σωστή παιδεία και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

    Παρουσίασε το βιβλίο του «Το θαύμα να νοιώθεις Έλληνας», όπου και καταθέτει την αγάπη του για την Ελλάδα και τους Έλληνες αλλά και τονίζει την συνέχεια του Ελληνισμού ανά τους αιώνες. Ένα πραγματικά καταπληκτικό βιβλίο, που όλοι οι Έλληνες και ειδικά εμείς οι νέοι πρέπει να έχουμε στα χέρια μας.

    Χαμογελαστός κάθισε μαζί μου και δέχθηκε με χαρά να μιλήσει μέσω του ΠΥΓΜΗ.gr στους νέους ανθρώπους, οι οποίοι κατ’ εκείνον δεν πρέπει με τίποτα να υποτιμούν την ελληνική ιστορία και γλώσσα τους. «Αν χαθεί η Ελλάδα χαθήκαμε όλοι», μου είπε και το βλέμμα του σοβάρεψε απότομα.

    Η συνέχεια στην συνέντευξη που ακολουθεί:


    Γιατί ο Ελληνισμός κ. Σαμ; Γιατί όχι οποιοσδήποτε άλλος πολιτισμός;

    Είναι αυτονόητο. Αν έχεις περάσει από οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο, θα καταλάβεις γιατί ο Ελληνισμός.

    Προβάλλεται με σωστό τρόπο ο Ελληνισμός σήμερα στην Ελλάδα ή απαξιώνεται;

    Κοίταξε, επειδή η Ελλάδα ζει τον Ελληνισμό, εκείνο που χρειάζεται είναι η διατήρηση και η ευαισθητοποίηση του ελληνόπουλου να γνωρίσει και να καταλάβει το τι σημαίνει Ελληνισμός αλλά και το βάρος της κληρονομιάς που κουβαλάει. Ότι αυτή η χώρα, που θεωρεί πατρίδα του, δεν είναι μία απλή χώρα αλλά εκείνη, στην οποία στηρίζεται ο πολιτισμός της Δύσης.

    Το αυριανό ελληνόπουλο πρέπει να αντιλαμβάνεται πως πρέπει να διατηρήσει αυτήν την κληρονομιά.

    Προσπαθείτε να μεταφέρετε τα ελληνικά ιδεώδη στην Νιγηρία, την πατρίδα σας; Γιατί; Με ποιον τρόπο θεωρείτε ότι θα βοηθήσει εκεί ο Ελληνισμός;

    Ο Ελληνισμός πρώτα απ’ όλα, φίλε μου, σημαίνει φως, για ‘μένα. Αν θέλεις να δεις φως ακολουθείς τον δρόμο της Ελλάδος. Το αντίθετο είναι σκοταδισμός. Δεν υπάρχει άλλη χώρα που δίνει τόσο φως όσο η Ελλάδα. Δεν υπάρχει άλλη χώρα που θα μας παρουσιάσει έναν νέο Αριστοτέλη, έναν νέο Πλάτωνα, έναν νέο Σωκράτη, έναν νέο Ιπποκράτη. Εδώ, αυτή είναι η χώρα του φωτός.

    Υποστηρίζετε πως ολόκληρος ο πλανήτης πρέπει να γυρίσει στον Ελληνισμό. Τι εννοείτε ακριβώς;

     Ο Ελληνισμός είπαμε είναι το φως. Όποιος δεν το θέλει…

    Βλέπεις τι γίνεται, παραδείγματος χάριν, με την Μπόκο Χαράμ στην Νιγηρία, όπου ένας φανατικός απαγάγει κοριτσάκια, που δεν του φταίνε σε τίποτα και απειλεί όχι μόνο ότι θα τους καταστρέψει την ζωή αλλά και ότι θα τα πουλήσει. Θυμάσαι την σκλαβιά που πέρασαν Αφρικανοί; Τώρα ένας αφρικανός είναι αυτός που απαγάγει αφρικανόπουλα και απειλεί ότι θα τα πουλήσει. Άρα, αυτός δεν έχει πάρει το φως, δεν έχει γνωρίσει την Ελλάδα. Αν δώσω σε έναν τέτοιον άνθρωπο λίγο Καβάφη να διαβάσει και λίγο Ρίτσο, να δεις πώς θα αλλάξει μέσα σε έναν χρόνο.

    Ποιο είναι το μήνυμά σας στους νέους ανθρώπους Ελλάδας και Κύπρου;

    Πρέπει να κάνουμε τα ελληνόπουλα να καταλάβουν την κληρονομιά που κουβαλούν. Δεν νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνουν ότι περπατούν στους δρόμους που περπάτησαν τα μεγαλύτερα μυαλά της ιστορίας. Πρέπει να τους προστατέψουμε, να τους ευαισθητοποιήσουμε και να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι η Ελλάδα δεν είναι μία τυχαία χώρα. Είναι μία χώρα που διατηρεί και συντηρεί ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό. Άρα, τα μισά από αυτά που θα μάθεις, για παράδειγμα, στην Ιατρική είναι ελληνικά! Και αν τα αφαιρέσουμε θα πρέπει να δημιουργήσουμε καινούργιες μεθόδους εκμάθησης.

    Η Ελλάδα μας τα έχει δώσει όλα. Έλληνες, την γλώσσα σας σαν τα μάτια σας!

    Δεν αντέχω αυτήν την αλλοίωση της γλώσσας! Αυτή η γλώσσα στηρίζει τον πολιτισμό άρα πρέπει να αγωνιστούμε να την διατηρήσουμε και να την διατυμπανίζουμε, να την σπέρνουμε.

    Εγώ πιστεύω ότι η ελληνική γλώσσα διεγείρει τον εγκέφαλο. Τον κινεί για να αναπαράγει. Γι αυτό όταν φεύγουν οι Έλληνες από εδώ γίνονται μεγαλοφυΐες.

    Γιατί έχουν ήδη την βάση και πηγαίνουν σε άλλες χώρες που τους δίνουν δυνατότητες και τότε «μπουμ»!

    Στην Ελλάδα παρατηρείται μία τάση απαξίωσης της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας. Τι θα συμβουλεύατε τους αρμόδιους καθηγητές και εκπαιδευτικούς που συνηγορούν με τον τρόπο τους σε αυτό;

    Σταματήστε! Αυτό το πράγμα είναι καταστροφή! Η κάθε ελληνική λέξη φέρει και την έννοια μαζί της.


    Πηγή:
    ΠΥΓΜΗ.gr - See more at:
    http://www.pygmi.gr/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/%CE%BF-sam-chekwas-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B7-gr-%CE%B1%CE%BD-%CF%87%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%87%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BA/#sthash.iH6hptdi.dpuf